آخرین باری که می‌نوشتم این شعر بر سرلوحه افکار بود:

باز می‌آیم به سویت

باز می‌آیم به دشت جنونت

باز می‌آیم به سوی تو ای درخت۱۸

ولی خب خیلی دیرتر از اون چیزی که فکرش رو می‌کردم دوباره برگشتم ...... چندین بار برای نوشتن، به قصد نوشتن، وارد  بلاگ شدم؛ ولی باز نیرویی من رو از مهررویان جدا کرد ...... با توکل به خدا این بار با عزم راسخ امدم ...... نمی‌دونم چه حسی هست ولی درخت۱۸ برای من دیگه یه وبلاگ نیست؛ خیلی چیزها داخل درخت۱۸ نهفته است که به چشمم نمی‌دیدم؛ همیشه بعد از جدایی تازه می‌فهمم که درخت۱۸برای من چه بوده ....... دلم خیلی برای دوستان خوبم تنگ شده ...... برای نیلوفر عزیزم و ....... برای مهتاب قشنگم ...... برای یا کریم اهل بیت (ع) و نوشته‌های آقای هاشمی عزیزم و....

و حال می‌خوانم با صدای بلندتر از قبل:

باز آمدم به سویت

باز آمدم به دشت جنونت

باز آمدم به خانه محبتت

باز آمدم به سوی تو

ای درخت عزیزم